De eerste inschrijving KvK voor PC Privé Support vond plaats op 1 oktober 1993. PC Privé Support werd gestart, naast een drukke voltijd baan. Al veel langer werd ik door menigeen die wist dat ik ‘wat met computers deed’ te hulp geroepen. Na door mijn vrouw vaak gevraagd te zijn waarom ik dat altijd gratis deed en dat niet anders kon, het kostte namelijk nogal wat kostbare tijd, besloot ik me te laten registreren. En dan komt het moment dat je na een lange periode van werkloosheid het besluit neemt echt voor jezelf te gaan werken. De hobby werd broodwinning. Een groot avontuur stond voor de deur. De meest lastige hobbel was het vaststellen van een acceptabel tarief. Met als lastigste vraag, is de prijs voor support gerechtvaardigd?
Ondernemen uit noodzaak
Hoewel de inschrijving naast een volledige baan was gedaan, het voelde nog steeds meer als een hobby dan een onderneming. Dat veranderde nadat de termijn waarop ik recht had op een WW-uitkering langzaam maar zeker verstreek. Aan de horizon verscheen mijn grootste angst ‘bijstand’. Daar had ik zo’n afkeer van, ik was tenslotte jong (toen nog wel) en gezond. Dat wilde ik gewoonweg niet. Ik realiseerde me op zeker moment dat ik de oplossing eigenlijk al had geschapen. Ik moest mijn ‘hobby onderneming’ gaan omzetten in een normale, gezonde onderneming.
Ondernemers zijn vaak mensen die daar met hun hele hart en ziel voor hebben gekozen. Het is anders wanneer je gedwongen wordt die rol te gaan vervullen. Dan is het een heel leerproces waarbij je ook nog eens een ondernemersmentaliteit moet kweken. Als je dan net als ik een zwak hebt voor mensen met een kleine portemonnee, is het een innerlijke strijd. Met name het vaststellen van een tarief is dan een heel lastige. Ja, er zijn koude statistieken en berekeningen voor. Maar de menselijke maat was en is voor mij heel belangrijk. Maar ja, het moest ook wel voor brood op de plank gaan zorgen. Iets anders was er niet meer.
Kennis is macht, als ondernemer, inkomen
Bezorgde mensen in mijn directe omgeving probeerden me op een ander pad te krijgen. “Er zijn al zoveel die dat doen, ga je het wel redden?” Mijn standaard antwoord was dan, dat er in een stad ook niet 1 slager of 1 bakker was. Iedereen had uiteindelijk zijn eigen klantenkring. Toegegeven, het feit dat veel klanten uit de beginperiode familie en vrienden waren, maakte het vragen van een vergoeding best wel een hobbel. Uiteindelijk kwam ik uit op een vergoeding van vijftig euro per uur. Wat men moet realiseren is, dat aan het einde van de rit daar inkomensbelast8ing en BTW van af gaan. Veel houd je dan niet over, maar het is te doen. Heb overigens nog nooit een bedankkaartje van de fiscus ontvangen. Maar nog steeds is de vraag, is de prijs voor support gerechtvaardigd?
Je betaald niet voor de reparatie, je betaald voor de bagage
Als IT’er van het eerste uur neem je naar een klant niet alleen je gereedschap mee. Nee, het meest kostbare is je kennis, opgebouwd tijdens een jarenlange loopbaan. En dat is waar men voor betaald. Iedere whizzkid of handige buur zou wel kunnen helpen. Maar vaak missen die de opgebouwde kennis en ervaring. Heb je die nodig dan? Die vraag mag je zelf beantwoorden na het onderstaande te hebben gelezen.
Wat vind je, zijn je dierbare herinneringen betaalbaar of onbetaalbaar?
Werd de computer eerst gebruikt voor simpele spelletjes, vandaag de dag is dat wel anders. Mensen die de computer dagelijks gebruiken, intensief of niet, creëren een eigen digitaal levensarchief. Dat archief bestaat uit documenten, e-mails en foto’s van dierbaren en onvergetelijke vakanties. Lastige vraag, maar probeer er eens goed over na te denken. Wat zijn die digitale herinneringen je werkelijk waard? En in geval van een storing, is de prijs voor support gerechtvaardigd?
Een situatie die ik lang geleden in de praktijk tegen kwam. Ik werd benaderd door een jongedame die me vroeg of ik haar kon helpen. Ze had net een wereldreis achter de rug en de reisfoto’s en al die herinneringen stonden op een harde schijf. Die harde schijf was net overleden. Schoorvoetend gaf ze toe dat al meerdere mensen naar haar probleem hadden gekeken, maar tevergeefs. Als laatste besloot ze dan maar een betaalde hulpverlener in te schakelen. Tegen beter weten in haalde ik de schijf op. Maar wat ik vreesde was al gebeurd. De eerdere hulpverleners hadden in hun onwetendheid een herstel vrijwel onmogelijk gemaakt. Ik moest een huilende klant vertellen dat haar foto’s echt verloren waren.
Overigens mag ik nu een zeer professioneel datarecovery bedrijf tot een van mijn partners beschouwen. Maak je nog steeds geen regelmatige back-ups? Realiseer je dan dat een gemiddeld dataherstel kan oplopen tot zo’n 1.200 euro. Het is even een opsomming van wat bedragen, maar ik hoop dat je serieus gaat nadenken wat je herinneringen je waard zijn. En in dat kader, zijn de 50 euro per uur een gerechtvaardigd tarief? Dat kan alleen jij als klant bepalen.
Overigens is advies altijd gratis, voorkomen is altijd beter dan genezen. Ook in computerland.