Bij uitzondering weer een privé blog. Oftewel, de mens achter het bedrijf. Bij een eenmanszaak eigenlijk een raar gegeven. De mens is dan het bedrijf. Persoonlijk contact vind ik belangrijk. Een huisbezoek gaat altijd gepaard met soms lange en persoonlijke gesprekken. Dat contact vind ik erg belangrijk. Temeer omdat ook ik vaak te maken krijg met grote bedrijven waar de mens, zo lijkt het vaak, niet meer centraal staat. Dat staat me behoorlijk tegen. Vaak komt dat niet door de medewerkers. Het is het gevoerde beleid dat een normaal contact in de weg staat. Heb je bijvoorbeeld ook zo’n hekel aan die belcomputers die je aan de lijn krijgt wanneer je een grote firma of organisatie belt? Hoe gek ik ook op computers ben, ik wil dan een mens aan de lijn. Noem me ouderwets, maar zo zit ik in elkaar. Maar er is meer. Want wat hebben de cijfers een, vijftig en vijfenzestig met elkaar te maken?
Laten we met de een beginnen
Nu ik er zo over na denk had het ook vijftien of tien kunnen zijn. Al geraden? Nee? De een staat voor een jaar. Een jaar geleden trokken we voorgoed de deur aan de Jozef Israelslaan 163 in Almere achter ons dicht om beladen met huisdieren richting Friesland te rijden. Het was vijftien oktober 2020.
De reacties die ons ten deel vielen waren divers. Ongeloof voerde de boventoon. Ik, met mijn hele netwerk in Almere, ging vertrekken? Ja. Wisten we wel dat er in Warns maar 800 mensen wonen? Ja, heerlijk leek me dat. En dan dat vooroordeel. Allemaal stugge Friesen? Ze zullen er vast zijn. Wij zijn ze in dat eerste jaar nog niet tegen gekomen. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam.
Het verschil in mentaliteit is een warm bad. Iedereen zegt je, wanneer je ze tegen komt vriendelijk gedag. Of je ze kent of niet. Zelfs jeugd van zo’n twaalf jaar begroeten je netjes met “dag meneer”.
Het lijkt alsof je een boek van De Kameleon bent binnengelopen.
En dan de omgeving. De gemeente Súdwest Fryslân ligt in het Gaasterland. Heuvels, bossen en mooie weidse meren wisselen elkaar af. Onvergetelijk was de eerste avondwandeling met Wil en JayJay. Het maakt niet uit of je de straat verlaat en naar links of rechts loopt. Je loopt langs weilanden. Mij ontlokte het de vraag aan Wil, “Wil, hoor je dat?” “Wat,” zegt Wil, “ik hoor niets.”
En dat bedoelde ik. Geen verkeer, vliegtuigen of sirenes. Slechts het blaten van wat schapen en het loeien van een koe. Wat hebben we die eerste week heerlijk geslapen.
De lucht is zo schoon en er is geen lichtvervuiling in de weide omtrek. Dat maakt de sterrenhemel hier sprookjesachtig. En de volle maan….? Het maakt je sprakeloos. Wat hebben de cijfers een, vijftig en vijfenzestig met elkaar te maken? De een hebben we gehad. De volgende is…
Het cijfer vijftig
Bijna had ik het gemist. Maar dit is de vijftigste nieuwsbrief die ik verstuur. En het is nog steeds leuk. Er is over de ontwikkelingen in de wereld van computers, laptops en smartphones zo veel te vertellen. Ik moet me vaak inhouden. Anders worden het hele boekwerken. Mensen op een versimpelde manier uitleggen hoe het een en ander werkt. Dat is mijn intentie met deze nieuwsbrieven. Natuurlijk kan ik het, net als veel collega’s heel technisch maken. Maar dan haken veel van jullie af. Juist het verduidelijken van technische zaken zodat je er plezier aan kan beleven. Daar gaat het me om. En de vele vragen die ik achter de schermen ontvang en ook tijdens persoonlijke ontmoetingen maken dat het niet bij deze vijftig zal blijven.
Wat hebben de cijfers een, vijftig en vijfenzestig met elkaar te maken? Al lezende ben je aangeland bij het cijfer vijfenzestig.
Het cijfer vijfenzestig
Kan me nog goed herinneren dat ik als tiener aan het rekenen was hoeveel jaar het nog zou duren voor ik veertig zou zijn. Veertig! Dan ben je oud!
Of tijd sneller gaat wanneer je ouder wordt weet ik niet, maar dat gevoel overheerst. Volgende maand, 15 november, bereik ik de leeftijd van 65 jaar. Voor mijn gevoel onvoorstelbaar. Voel me nog steeds die tiener. Met dezelfde fratsen. Alleen een stijver wordend lichaam verteld me inmiddels een ander verhaal. Het voelt zo dubbel. Zeker wanneer ik denk aan al die jongere mensen die me al ontvallen zijn. Dat doet soms pijn. Heel veel pijn. Zelfs als het niet om directe familie gaat.
Vreemd genoeg, ik maak er geen halszaak van hoor, doet het je wel realiseren dat je wel eens op een ochtend dood kan opstaan. Al heel lang, en nog steeds, ben ik zo benieuwd wat dat concept nou inhoudt. Dood zijn. Ben nooit gelovig opgevoed. Vertel vaak wel dat ik er van overtuigd ben dat er ‘iets’ moet zijn. En hoe men dat ook noemt, het boeit me niet. Universum, God, Allah, Natuur het is me om het even. Ik moet bekennen dat ik er wel steeds vaker over nadenk. Als er straks ‘iets’ is, wat dan? En hoe ervaar je dat? En wat nou als er ‘niets’ meer is. Nah, dan hoef je je daar niet meer druk over te maken nietwaar. Waar ik wel verschrikkelijke moeite mee heb, hen die achterblijven.
Natuurlijk Wil, maar zeker ook de kinderen. In het bijzonder Sharon. Hoe zou die er om mee gaan? Zou ze het begrijpen? Het accepteren?
Laten we vrolijker eindigen. We staan aan de vooravond van Windows 11. Maar ook Android en Google hebben het een en ander nog in petto. Weet je, ik blijf bij mijn motto. Ook al ben ik straks vijfenzestig, ik leer nog iedere dag. Ik hoop dat jullie ook te laten meebeleven.